شاد،رها،بدون ِهیچ فکری !

خیلی خیلی زیاد این عکس بهم حس ِ خوبی میده...

تو بی ما چگونه ای؟

این روزها همینجوری داره عادی میگذره...

کار ِ خاصی نمیکنم،بیشتر تو اتاقمم،میخوابم،کتاب میخونم،مینویسم،شعر میگم،شعر میخونم،به عکس ِ شاملو نگاه میکنم و دوباره کتابشو برمی دارم،حتی نت هم جذابیتی نداره،عکس نگاه میکنم و خاطرات رو مرور میکنم و میگم کاشکی آیندم وضعم بهتر از الان باشه،اونقدر سرم به همه چی مشغول باشه که وقتی واسه بیکار بودن نداشته باشم و دلم تنگ بشه واسه ی یه کم استراحت!

به آیندم فکر میکنم و تصور میکنم چه اتفاقایی قرار هست بیفته...مخصوصا آینده ی تحصیلی!یعنی با این وضع که دارم درسارو میگذرونم میتونم ارشد هم یه دانشگاه ِ خوب قبول بشم؟اصلا ازم بر میاد؟و به این فکر میکنم که یکی از آرزوهای مامان بابا گرفتن دکترای ِ روانشناسی و استاد ِ دانشگاه شدن و داشتن یه مطب ِ درست حسابی و رسیدن به اون بالا بالاهاست و به خودم میگم اصلا دوست ندارم این همه امید و تصوری که ازم دارن رو نا امید کنم...حس میکنم تا الان هم همین تصورها و امیدها باعث شده که جایی باشم که اونا دوست دارن...

یه نگاه به تقویم میکنم و میبینم دو روز دیگه...دو روز دیگه دو ماه میشه ،و بعد به خودم میخندم و میگم مهسا خیلی احمق بودی!

اصلا اون دختره ی احمق تو بودی!همه ی فکراتم احمقانست،حتی خوابایی که میبینی احمقانست،اولا همش خواب میدیدم و آرزو میکردم که دیگه خوابی نبینم ولی بعد دلم برای ِ همون خواب ها تنگ شد و چند روزه که باز دارم میبینمشون و بازم به خودت یادآوری میکنی که خیلی احمقی !

و بعد باز هم فکر میکنی و میگی نمیشه همش آدم خودشو گول بزنه و همش خودشو مقصر بدونه،و بالاخره باید از این احمق بودن در اومد و واقعیت رو قبول کرد و همه چی رو تموم شده دونست،همین چند روز پیش یه دوست از کوئیلو یه جمله گفت که مفهومش این بود که این اولویت هاست که مشخص میکنه نه سرشلوغی ها....

اصلا چرا کوئیلو،چرا راه ِ دور بریم،این جمله از محمود دولت آبادی که این روزا زیاد با خودت زمزمش میکنی:

گاهی باید از دیگران فاصله بگیری،اگر اهمیت دادند ارزشت را خواهی فهمید و اگر اهمیت ندادند خواهی فهمید کجا ایستاده ای...

الان باید فهمیده باشی که کجا ایستادی؟بعد میگی نکنه مشکل از تو بوده،تو خوب نبودی،تو دوست ِ خوبی نبودی و غیر از مزاحم بودن نقش ِ دیگه ای نداشتی!تو توقعت زیادی بوده و بعد که مرور میکنی میفهمی خیلی وقته که توقعت  یه کوچولو شده ولی بازم فرقی نکرده و دلت میگیره از این همه......!

و بعد هی فکر میکنی و فکر میکنی و فکر میکنی و آهنگ گوش میدی...و میبینی حتی دیگه نمیتونی اشک بریزی!یعنی اونم یادت رفته؟

حس میکنی سرت میخواد منفجر بشه،از خودت بدت میاد...

ولی بازم نهایتش میگی:ما بی تو خسته ایم/تو بی ما چگونه ای؟

فکر کن !

خوشبختانه از اونایی نیستم که تا یکی از مشاهیر زندگی رو بدرود میگه عربده و ناله و فریاد که واااای من عاشقش بودم و عجب آدم خوبی بود من از زندگیش الگو گرفتم و ...

الان هم میگم از اونجایی که فیلم باز نیستم کارای رابین ویلیامز رو خیلی ندیدم ولی وقتی فهمیدم این دنیارو ترک کرده یه کم برام فرق داشت و  تنها چیزی که یادم اومد فیلم ِ جمانجی بود،من از همون بچگی تا به الان هروقت این فیلم رو تلوزیون گذاشت دیدم،اصلا جزء خاطرات ِ بچگیم شده بود،دیگه همه حالشون بد میشد و میگفتن چقدر میبینی؟خودمم نمیدونم چرا چون فیلمای جذاب تری هم بود ولی من هنوز هم اگه بذاره با لذت جمانجی رو نگاه میکنم و میرم تو رویا...

فکر کن !یه کمدین آمریکایی که خیلی هارو خندوند از افسردگی دست به خودکشی بزنه...

کاشکی این همه ابراز علاقه ای که الان داره بهش میشه قبل از مرگش اتفاق میفتاد...که شاید این اتفاق نمیفتاد !

یادش گرامی

مثال نقض !

والا الهه تو این پست داشت میگفت اتاقش خیلی شلوغه،منم صرفا خواستم یه مثال نقض بیارم!

اوایل خیلی اهمیت میدادم که اتاقم باید چطوری باشه و به سنم بخوره و بقیه در موردم چی فکر میکنن و....

ولی الان به این نتیجه رسیدم که اتاق ِ خودمه!هرکار بخوام باهاش میکنم...

هروقت بابا میومد تو اتاق میگفت بابا جان تو دیگه داری روانشناسی میخونی این شکلای وحشتناک چیه کشیدی زدی به اتاقت انرژی منفی میدی:)))،منم که حرف گوش کن تمام ترول هارو از دیوار بزرگه که کل دیوار رو میگرفت کندم و زدم به در ِ کمد!

همه چی رنگی رنگی نیست !

یاسی کامنت گذاشته که: " خواننده ی خاموش بودم و الان که بعد از مدتی بهت سر زدم دیدم چقدر وبلاگ نسبت به قبل شاد شده!با این همه عکسای خوشگل و رنگی رنگی و نوشته و خاطره های بامزه و حسای خوب آدم غبطه میخوره،کاش میتونستم نصف اونی که شاد هستی شاد بودم،شایدم رشتت داره تاثیرشو میذاره"

یاسی عزیز،باعث شدی بین این پستای ِ به قول خودت شاد و رنگی رنگی این مطلب رو هم بنویسم...

شاید این ویژگی رو دوستان ِنزدیکم هم ندونن ولی من هروقت میخوام بگم که زیادی خوشحالم،جو ِ این وبلاگ زیادی انرژی مثبت داره،همش میگم و میخندم و با دوستام قرار میزارم،دفعات ِ آشپزی کردنم زیاد میشه و یکسره میرم سراغ ِ فیلمای کمدی،یعنی نابودم!

شاید این خصوصیتم عجیبه شایدم دیوونگیه ولی همینطوره،همه ی این کارا واسه اینه که به خودم تلقین کنم که من حالم خیلی خوبه و همه چی آرومه!من چقدر خوشحالم!که بگم هیچ اتفاق ِ بدی تو زندگیم رخ نداده،ولی نهایتش اینه که بازم نمیتونم خودمو گول بزنم...

هرکاری هم که کنم بازم نمیتونم تمام ِ 24 ساعت فکرمو مشغول نگه دارم ولی ادامه میدم و خودمو میزنم به اون راه و میگم من که مشکلی ندارم!

اوج این اتفاق وقتی بود که زمانی که چندروز پیش داشتم یه برنامه ی کمدی میدیدم و سر ِ یک صحنه بلند بلند خندیدم ولی آخر ِ این خنده به گریه تبدیل شد،تجربه ی جدیدی بود که تو اوج ِ خنده گریه کنم!

این مدت به دفعات توی ِ یه جمع یا توی خونه پیش ِ مامان و بابا،وقتی دارم تلوزیون تماشا میکنم،وقتی همه فکر میکنن حالم خوبه  بغضمو فرو دادم و نخواستم کسی بدونه که درونم چی داره میگذره،خیلی اوقات یه دل ِ سیر گریه میخواستم ولی به دلم محل ندادم و گفتم حق نداری گریه کنی منی که تا چندوقت پیش تا تقی به توقی میخورد اشکام شر و شر میریخت و معروف بودم به زودرنجی و حساسی الان میخوام بگم مثلا من خیلی قوی ام...ولی یه جاهایی بالاخره فرو میریزم...

وقتایی که افسرده و دپرسم و حوصله ی کسی روندارم یعنی مشکل دارم ولی امید هم دارم،وقتی هم که آرومم و متعادل و هم خوشی دارم و هم ناخوشی و بد و خوب با هم تو زندگیم هست یعنی حالم خیلی خوبه،ولی وای به روزی که همش از خوشی و خوبی و قشنگی ِ زندگیم بگم...که بگم من دختر ِ قوی ای هستم...

قرار دوستانه با طعم کیک!

از ویژگی های ِ اینکه تموم زندگیتو میزاری تو وبلاگت اینه که وقتی میخوای بری پارک دوستتو ببینی میگه یعنی چی که واسه دوستای دیگت کیک درست میکنی و واسه من درست نمیکنی و کلی غر میزنه و بعدشم به قول خودش چیلیک چیلیک چیلیک:)))

اصلنم نمیخوام که بگم طرف همون کسی بود که منو سرکار گذاشته بود که عروس شدم و اصلا هم دلم نمیخواد بگم که طرف کی بود

کاپ کیکای گوگولی

اتفاقی رفتم تو وبلاگ ِ همون طرف ِ ناشناس و دیدم این پست رو گذاشته کلی خوشحال شدم

مرسسسسسسسسسسسسسسسی عزیزم/ 15 مرداد 93-پارک ِ ملت

لجبازی!

خودمم نمیدونم که لجباز بودن جزء ویژگی های اخلاقیم هست یا نه ولی خب زیاد از خانواده و مامان و دوستان شنیدم که خیلی لجبازی! 

اینکه بخوام بگم خیلی لجبازم خدایی نامردیه!من از اون لجبازای بد نیستم اتفاقا خیلی هم سعی میکنم که زود کنار بیام با هر قضیه ای ولی خب انگار یه درصدایی از لجبازی رو دارم...

یعنی لجبازیم در این حده که اون روز که افطار مهمون داشتیم و  مامان جان توی درست کردن غذا و دسر و کلا همه چی ترکونده بود چون مهمونای حساسی بودن:)) و من از همون اول هم نگران ِ سفره جمع کردن و شستن ِ ظرفا بعد از مهمونی بودم تا چیزای دیگه و بعد از رفتن مهمونا آشپزخونه بود با یه دنیا ظرف! یعنی واقعا یه دنیا ظرف ها!چندتا قابلمه ی بزرگ یه وضع داغونی بود...

و من اون روز کمردرد شدیدی هم داشتم ولی خب اینجور مواقع اگه مامان اینارو دست  ِتنها بزام واقعا عذاب وجدان میگیرم و خانواده رو قانع کردم که این ظرفا کار ِ یه نفر نیست و من یه سری رو میشورم و سری بعد رو یکی دیگه و ...

و خلاصه حین ِ ظرف شستن هی مامان و بابا میگفتن بیا اینور بزار بقیشو ما بشوریم(اینجا خواهر عزیز هم که شوهرش اومده و کلا جزء خانواده حساب نمیشه:|)و خب این جمله منو تحریک میکرد که بیشتر بشورم حتی اگه قصد داشتم از ظرف شستن انصراف بدم:))و شستم و شستم و شستم تا وقتی که ظرفا تموم شد و فکر کنم عامل ِ اصلی لجبازی بود

البته شایدم نبود و دارم به خودم کم لطفی میکنم و علتش این بوده که فقط میخواستم کمک کنم:))

وسطش حتی نمیتونستم به خودم آنتراکت بدم چون اگه از اونجا میرفتم بالافاصله جای ِ منو بابام میگرفت و نمیذاشت ظرف بشورم و ما تو خانواده همچین رقابت هایی داریم و همچین خانواده ای هستیم:)) و من همچنان اصرار و پشتکار داشتم و هرچی بیشتر میگفتن بذار بقیشو ما بشوریم بیشتر پافشاری میکردم...و خودم هم باور نمیشد اون همه ظرف رو تنهایی شستم...البته من ظرف شستن رو به کارای ِ دیگه ی خونه ترجیح میدم و حتی بعضی موقع ها آرومم میکنه.

این هم ناخون و انگشتای من که شاهد بر این اتفاق هست،من ناخونام رو اون روز ظهر لاک زدم و ظرف شستن اونقدری بوده که لاک ِ ناخونمو انگشتام رو به این وضع درآورده

خاطرات(4)

اینم آخرین عکس ِ آخرین پست ِ من در مورد خاطرات،به اندازه ی کافی بهم خندیدین دیگه باید این خاطرات رو جمعش کنم

دستبندی که موقع تولد به دستم بسته شده بود:

با تشکر از مامانم که اینقدر بچه ی زشتی به دنیا آوردبچگی ِ زشت ِ من:)))

اینجا یادمه خالم لباس عروس تنم کرد و موهامو خوشگل کرد و ازم عکس گرفت

 

یه عکس پرسنلی هم دارم که اونو دیگه نمیزارم:)))ولی خاطره ی مرتبطش که خودمم چندوقت پیش شنیدم این بوده که وقتی واسه ی تحویل عکس با مامانم رفتیم بعدش قرار بوده مامانم از اونجا بره سر ِ کلاس و  من وقتی عکس رو دیدم به مامانم گفتم یه دونه از عکسای منو بردار ببر به دوستات نشون بده،دوستات عکس منو ببینن غش میکنن:)))) و من نمیدونم اون هممممممممممممممممه اعتماد به نفس الان کجا رفته

خاطرات(3)

این چندتا از نقاشی های ِ من از آمادگی تا پنجم ِ دبستان هست،اولا اینکه کلی به خودم افتخار کردم چون دیدم خط و نقاشیم نسبت به سنم اون موقع خیلی خوب بوده،مخصوصا خط ِ کلاس ِ اولم و تعجب کردم که چرا اون استعدادای شکوفا شده ی اون موقع به سن ِ الانم که رسید پژمرده شد و اون همه استعداد الان که لازمه پر پر شد!:| :)))

نکته ی جالب ِ دیگه این بود که بعضی از دفتر مشقام صفحه ی آخرشون از همون دوم سوم ِ دبستان دیدم خاطراتمو توش مینوشتم،مثلا نوشته بودم امروز فلانی اومد خونمون و بهم سلام کرد و خانومش داشت کتاب میخوند و دوستشون اومد و دوباره بهم سلام کردن و کلی جزئیات که با خانواده خندیدیم و فهمیدم که من از همون موقع زیادی مینوشتم!:))

اینم یه نوشته از من(مادر ِ ازیزم من تو را دوست دارم،تو برایه من یک فرشته هستی.هتا(!)من پدرم را دوست دارم)

و نکته ی مهم تر از همه که تا یکی دو هفته منو مضحکه ی خاص و عام و هرکی که در جریان بود کرد،یکی دیگه از ویژگی هام این بود که هر نقاشی ای که کشیده بودم کنارش یه توضیح مختصری با همون خط ِ بچگی که پر از غلط املایی بود داده بودم و حتی اگه خودم به خودم نمره ی 18 داده بودم نوشته بودم بخاتر ِ اینکه خوب رنگ نکرده!(صداقت در حد المپیک!) و اما یه سری از نقاشی هام عروس بودن،کلی عروس کشیده بودم تو صفحه های مختلف اما فقط عروس بود و دامادی در کار نبود،و بالای ِ تمام نقاشی های ِ عروسی که تو این چند سال کشیده بودم نوشته بودم: داماد هنوز نیومده! شاید بیست تا نقاشی عروس دارم که بالاش نوشته داماد هنوز نیومده!:| و تا یه مدت هرکسی به من میرسید میخندید میگفت داماد هنوز نیومده،شدیدا کنجکاوم که بدونم تفسیرش چیه و رمزگشایی کنم و ببینم ربطی به لایه های ِ نهان ِ فمنیستیم داره یا نه و شایدم قرار ِ این نقاشی ها تحقق پیدا کنه:))

خاطرات(2)

یه سری از اون وسایل تمام ِ کتابای درسی و کمک درسی و کنکور و گام به گام و دفتر و جزوه و امتحانای نهایی سه سال ِ دبیرستان بوداونجا تازه فهمیدم من چقدر واسه کنکور و امتحانای نهایی کتاب داشتم!حجمشون وحشتناک بود...

خیلی وقت بود قصد داشتم همه رو جمع کنم تا بدمشون به یه کتابخونه یا کسایی که نیازمند هستن ولی نمیدونستم کجا گذاشته بودمشون،همشون رو تو یه جعبه ی بزرگ جمع کردم و کتابای درسیمو دونه به دونه نگاه میکردم و میذاشتمشون تو جعبه و دلم نمیومد بدمشون به کسی!

این یعنی دیوونگی!

چون برام توش پر از خاطره بود،هر قسمتش یه چیزی نوشته بودم و یه تاریخی زده بودم،توش کلی شعر نوشته بودم... دوست نداشتم به کسی بدم و حتی ورق که میزدم یاد خاطرات کلاس میفتادم ولی گفتم مهسا به خودت بیا!اونا فقط کتاب ِ درسیه...دوسشون داشتم!ولی ازشون گذشتم و  یکی یکی روونه ی جعبه میکردمشون و هیچ وقت فکر نمیکردم که تا این حد دیوونه باشم که موقع گذاشتنشون تو جعبه اشک بریزم!اونقدر وابسته میشم و وابسته شدنم شدتش زیاده که حتی کتابای درسی هم شاملش میشه...فقط چندتاشونو نگه داشتم و دلم نمیومد که پیشم نباشه...اولای کتابام پر از شماره ی دوستا و معلما بود که با ماژیک خطشون زدم...

خلاصه الان یه جعبه پر از کتاب هست و منم شماره ی کسی که اینارو به دست نیازمندا میرسونه رو گم کردم،دوستان اگه تو مشهد همچی جایی رو میشناسین یا یه کتابخونه ای که قبول کنه ممنونم بهم بگید.